Tijdens mijn kindertijd woonde ik in een klein dorp in Manitoba, Canada.  Aan het einde van de hoofdstraat staat daar een oorlogsgedenkteken. Ik heb de namen erop vaak gelezen. Het waren namen van soldaten die tijdens de eerste en tweede wereldoorlog in Europa waren gestorven. Toen waren dit voor mij enkel namen, want ik kende niemand van de families. Nu ik in Vlaanderen woon, heeft dat gedenkteken een heel andere betekenis voor mij gekregen.

In Canada is het de traditie om in november een klaproos te kopen en op je trui te spelden. Op 11 november moet je de klaproos verwijderen. Op 11 november om 11 uur houden we ook elk jaar een minuut stilte. Toen ik naar België kwam, voelde ik een krachtige invloed van de oorlog.

Aanvankelijk heb ik de bunkers opgemerkt in en rond Oostende.  Ik vond dat een grote verrassing, want ik wist niet dat de restanten van de oorlog hier nog zo opvallend aanwezig waren.  Er zijn veel verwijzingen naar Canada en de Canadese soldaten in België.  Er is een “Canadaplein” in Brugge en Oostende en er is ook een tramhalte in Wenduine die “Manitoba” heet.

Toen ik naar Blankenberge fietste, zag ik een beeld van een buffel. De buffel staat symbool voor de provincie Manitoba.  Er is daar ook een Manitoba hotel en een Manitobaplein. Elk jaar wordt op 9 september op dit plein de bevrijding van Blankenberge herdacht omdat de stad op die dag werd bevrijd door de soldaten van Manitoba. Dat vind ik heel bijzonder!

Vorig jaar zag ik reclame voor het Canadese wandelweekend: “March of the Canadians”. Op 3 november 1944 werd Knokke als laatste Belgische stad bevrijd van de Duitse bezetter. Van Hoofdplaat in Nederland tot Knokke in België volgt deze wandeltocht de route van de Canadese bevrijders tijdens de Tweede Wereldoorlog. Met mijn vriend en zijn familie wandelde ik deze 33 kilometer. Het ontroerde mij toen ik Canadese soldaten zag die meewandelden en toen ik het Canadese volkslied hoorde. Ik had pijn in mijn benen, maar het was de moeite waard. Het was een mooie ervaring.

De oma van mijn vriend is lid van het 3de – 23ste – 33ste – 53ste Linie Regiment.  Haar man was een verkenner in de Tweede Wereldoorlog.  Zij is met haar 91 jaar het oudste lid.  Elke maand hebben de veteranen en hun families een feestje samen.  Toen ik de eerste keer ging, ontmoette ik er een Belgische veteraan die me vertelde over zijn contact met de soldaten van Manitoba. Iemand vroeg me een Canadese klaproos.  Ik heb toen “The Royal Canadian Legion” gecontacteerd en zij hebben me 500 klaprozen cadeau gestuurd.  

Vorige zomer fietsten wij naar Ieper en zag ik “The Brooding Soldier”: een Canadees gedenkteken dichtbij St. Juliaan Village.  Het dient als een markteken voor het slagveld waar 18.000 Canadezen en Britten de eerste gasaanvallen van april 1915 doorstonden.

Mijn vriend werkt voor de Belgische marine en zeilde op mijnenjagers om bommen in de Noordzee te zoeken. Ik had geen idee dat de oorlog nog zo aanwezig is in België. Soms heb ik het gevoel dat ik door de geschiedenis van de wereldoorlogen leef.

Door de oorlogen voel ik een heel speciale band met België en het volk. Ik ben nederig voor de erkenning van de Canadese soldaten en dankbaar dat ze hier zo geëerd worden en dat hun slachtoffers herdacht worden. Ik ben trots en blij om te wonen in de “Vlaamse velden” (Flanders Fields) tijdens deze 100 jarige herdenkingsperiode van de oorlog in België.

Magdelane Stark